Maria Konopnicka

urodziła się 23 maja 1842 roku w Suwałkach. Są polską poetką, nowelistką, pisarką dla dzieci, krytykiem, publicystką, tłumaczką. Dzieciństwo i młodość spędziła w Kaliszu. W latach 1855 - 56 uczy się na pensji sakramentek w Warszawie, tam też poznała E. Pawłowską, późniejszą Orzeszkową. W 1862 roku poślubiła ziemianina J. Konopnickiego i zamieszkała w majątku Bronów pod Łęczycą. W końcu 1863 roku z mężem, zagrożonym represjami, wyjechała do Drezna. W zależności od roku 1864. Po sprzedaży zrujnowanego Bronowa mieszkała w dzierżawionym folwarczku Gusinie. Wychowywała tam sześcioro dzieci, nie rezygnując jednak z intensywnego samokształcenia. Debiutowała wierszem „W zimowy poranek” w roku 1870, mimo że początkowo był to cykl „W górach” z roku 1876. W 1877 roku przeniosła się wraz z dziećmi do Warszawy, gdzie mieszkała do 1890 roku, publikując i dorabiając lekcje. Od 1878 roku uczestniczył w konspiracyjnych i jawnych akcjach społecznych, jak opieka nad więźniami politycznymi i więźniami kryminalnymi. Odbywało się w firmie Czytelni dla kobiet, w Kole Oświaty Ludowej.

Debiuty

Pierwsze dziesięciolecie twórczości określiło pozycje Konopnickiej. W roku 1881 ukazał się jej dramat „Z wyników”, w latach osiemdziesiątych również trzy serie „Poezji”, w tym jej „Kolory” oraz wiersz „Imagina”, wywołujące literackie dyskusje. Widoczny jest tam pozytywizm i dramatatyzm społeczny, ale i romantyzm walki o wolność. Logo Konopnicka. Konopnicka docenia folklor, ale i analizy analityczne kształtowania postawy i wychowująca. Pojawiają się też w tym czasie wiersze stylizowane na pieśni ludowe, takie jak pt. „Na fujarce”, „Z łąk i pól”, „Łzy i pieśni”, „Piosenki i pieśni”, „Po rosie”, czy tez „Pieśni bez echa”.

Romantyczny dydaktyzm

Dobrze 1890 roku pojawiły się w poezji Konopnickiej nowe tematy tematyczne, specjalne dzieła kultury społecznej, a także nowe sposoby nawiązania do tradycji biblijnych oraz romantycznych, w tym parnasizm i symbolizm. Świadczą o tym m.in. stylizacje paraboliczne cyklu „Z mojej Biblii”, utwory w zbiorze „Linie i dźwięki”, kompozycje sonetowe i balladowe w zbiorze „Italia” czy też „Drobiazgi z podróżnej teki. W zbiorze „Nowe pieśni” mają miejsce stylizacje ludowe, wiersze aforystyczne zawarte w zbiorze „Głosy ciszy”. Są to mniej popularne utwory i okolicznościowe, takie jak apele, pobudki, odezwy, na przykład zbiór „Ludziom i chwilom”. Próbami epickimi o inspiracji romantycznych były m.in. wiersz „Przez głębię - poświęcony losom unitów, a także eposy„ Pan Balcer w Brazylii ”o losach chłopskich emig działań.

Konopnicka dla dzieci

Utwory Konopnickiej dla dzieci, prozatorskie i poetyckie, ogłaszane były od 1884 roku. Eliminowane one natrętny dydaktyzm, rozbudzając kolejne wrażliwości estetyczne opinie, łącząc autentyzm i estetykę, tonację żartu i powagi, były rewelacją w tej liście pisarstwa, inicjując jej artystyczną autonomię. Były to prawdziwe propozycje wzorców liryki i pieśni. Do najtrwalszych osiągnięć Konopnickiej w tej ważnej poetyckiej opowieści prozą i wierszem, jak na przykład „O krasnoludkach i sierotce Marysi”, czy też „O Janku Wędrowniczku” lub „Na jagody”.

Prozę nowelistyczną, beletryzowany reportaż uprawiana Konopnicka lub roku 1882. Początkowo czerpała inspiracje z doświadczeń Prusa, Sienkiewicza, Orzeszkowej, rozwinięte własne rozwiązania w zakresie dużej formy. Po debiutanckim zbiorze „Cztery nowele” pojawił się zbiór „Moi znajomi”, a wkrótce „Na drodze”. Zakończone pojawią się w 1897 roku „Nowele”, autor: w 1904 r. Pobierz Pobierz do publikacji „Na normandzkim brzegu”. Ujawnia się tam indywidualny kunszt narracji i składu. Skoncentruj się na tych używanych na współczesnej mapie, jest obecny realizm w różnych postaciach, taki jak szkice reportażowe, narracje wspomnienia, portretowe studia psychologiczne, których dynamika tworzy dramat postaci. Są to też opowiadania o rozwiniętej fabule i rozbudowanych opisach środowiska. W formach tych ukształtowała typ narracji zapowiadający przyszłe przemiany prozy. Jest tam autentycznie motywowany dialog opowiadać - świadek z partnerem pełnoprawnych jako integralna osobowość - najczęściej jest nim postać z ludu.

Jako literacki krytyk

Krytykę literacką uprawiona od 1881 roku na łamach różnych czasopism. Do 1890 przeważały artykuły recencyjne, a także analizy i polemiki. Ogłosiła wkrótce szereg różnych prac o romantykach takich jak Mickiewicz i Słowacki. W 1898 pojawiły się jej „Portretu piórem” oraz „Mickiewicz, jego życie i duch”. Podjęła także prace nad przekładami z niemieckiego, angielskiego, francuskiego i czeskiego. Zmarła 8 października 1910 roku we Lwowie.

Źródło:

http://obliczaludzi.com/maria-konopnicka/